Κι επέμναν τα τουβάρια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Και ν’ερρούξαν σό γουρτάρεμαν
Τ’Ορτούς τα παλληκάρια οφ οφ αμάν

Κλαίν τα πουλόπα τη Θεού
Κλαίν τα πεγαδομάτια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Κλαίει το τσιαμπλούκ, το καρακιόλ
Κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτια, οφ οφ αμάν.

Εκάεν και το τσάμπασιν
σπίτε κι θ’απομένε, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν
Ολ’ κάθουνταν και κλαίγνε, οφ οφ αμάν.

Αρ εκάεν κι εμανίεν όλεν το παρχάρ
Και ν’εκές τιδέν κι επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ (δις)

Τρανόν Γιαγκουν σο Τσάμπασιν
Σπίτε και θα απόμενε γιαρ γιαρ αμάν
Τρανοί μικροί φτωχοί ζεγκιν
Ουλ καθούνταν και κλαίνε οϊ οϊ αμάν

Κλαιν τα πουλόπα τη θεού
Κλαιν τα πεγαδοματε γιαρ γιαρ αμάν
Κλαίει το Τσαμπλουκ το Καρακιολ
Κλαιν τ' έμορφα τ' ελατε οϊ οϊ αμά

Η Κορ επείεν σον παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Να είνεται ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)

Και για τ’ ατέν θα είνουμε, έ ει πουλήμ πουλήμ
Και κυνηγός σ’ ορμάνια, έλα έλα λέγωσε (δις)

Παρχαρομάνα εποίκε σε, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Κι εγέντ’ς λαλασαρία, έλα έλα λέγωσε (δις)

Εσέγκες με και σήν σεβτάν, έ ει πουλήμ-πουλήμ.
Τερείς με κρύα-κρύα, έλα έλα λέγωσε (δις)

Η κορ εξέβεν σο παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Εγέντονε ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)

Εφώταξεν και ο παρχάρτς, έ ει πουλήμ-πουλήμ

Εμόρφηναν τ' ορμάνε, έλα έλα λέγωσε (δις)

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)
α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ...
α τότε θελ ζωήν
κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
αμά κι φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς

η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν
η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν
η μάνα να μη εν

η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)
σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ θα τσαείς
η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν
τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην

η μάνα εν κρύον νερόν...

θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)
ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...
κι θα γλυτών κανείς
και ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην

Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ

Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ’όλα ξεσπίτουμαι
Πρόσφυγας είμ’ασο κουνί μ’, Θε μ’ θα παλαλούμαι.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Όσπιτα 'θεκα ανάμεσα σ’ορμήν και ποταμάκρη
Πεγάδια μαρμαρόχτιστα, νερόν αμόν το δάκρυ.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Και τώρα αδακές διψώ νερό να πίνω ’κι έχω
Εντρέπομαι να ψάλαβω τα χείλοπα μ να βρέχω

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Τα τσαπράζια το ματόπας
Καιν' ατά τα τσαλιμόπας
Τα χαρίσματα ούλια
Έις ατά πουλί μ' εσύ
Παλαλόντς τα παιδία
Ρουζν'απές ση φωτίαν
Για τεσόν το χατηρόπον
Για τεσέν,για τεσέν...

ΡΕΦΡΕΝ

Μαυρά είν' τα μαλλία σ'
Χρυσόν εν' η καρδία σ'
Μαγεύς τα παλικάρια
Σεβνταλίν πουλίν...

Τα κοκκίνα τα σηλόπας
Και τα άσπρα τα σερόπας
Πίος θά ες την τύχην
Τα μεσόπας να κρατεί
Τα δρομιά τουν τρομάζνε
Τα κραδίας άτουν κρούνε
Για τεσά τα τσαλιμόπα
Για τεσέν,για τεσέν...

Ο γέρον κι γραία
Πορπατούν βαρέα
Έρθανε σο τέλος τη ζωής.

Ο γέρον ερούξεν,
Την γραίαν εκούξεν
Δώμα το χερόπος
Λελέβω την ψυς

Κάθουν κι ανάπαουν
Και οροματάουν
Σην ζωήν ντ' επέρασαν
Τα χρόνια πως πάνε
Οι νέοι εσπρίνανε
Εζάρωσαν και εγέρασαν.

Άετς εν ο κόσμος
Κι είμες εμείς μόνον,
Όσοι γεννίουν, αποθάνε.

Μόνο τα ρασία
Ατά κι ε'εχνε ψύα
Χρόνια και ζαμάνια
Απομέν

Σα ρασσία τη Σαμψούντας
Και σο Κασαμπάν,
Ση Σεβάστεια, σην Πάφραν
Κι ους το Ερεβάν
Παλικάρια α σον Πόντον
Τον ντουσσμάνον κρούν –
Εν ολίγον, άμα, μάνα,
Τους πολλούς νικούν.

Το Χαραλαμπίδην έχνε
Ατούν αρχηγόν
Και τον Κοντοδρακονίδη
Το σταυραετόν,
Τον Αντών τον Τσαουσίδη,
Τον Παντέλ-αγά,
Τον Ανθόπουλον το Βάσον
Τον τρανόν πασσά.

Καπετάνιος δοξασμένος
Και παλικαράς,
Με παιδία ένα κι ένα –
Ο Γκωστ’ Αναστάς.
Α ση Χάρτζας τα ρασσία
Ατος κατηβαίν’,
Τον ντουσσμάνον με μανία
Κρούει και διαβαίν’.

Σα ρασσία ξημερών’νε
Και κοιμούντανε,
Τον ντουσσμάνον κι τσαλεύ’νε,
Κι φογούντανε.
Για τον Πόντον πολεμούνε,
Λύγουνταν ατοί,
Τα κορμία ‘τουν αφήν’νε
Απάν σο ρασσίν.

Σα ρασσία λύγουν σσιόνια
Α σο Χασαούτ,
Α σην Πάφρα, το Τζαμπούλ
Και ους και το Νοχούτ.
Παλικάρια α σον Πόντον
Τον ντουσσμάνον κρούν –
Ορκισμένοι είναι, μάνα,
Ατοί θα νικούν

Όλα σκωτούμες για τεσέν, σα χώματα να κείμες.
Εσύ, πατρίδα μου, θα ζεις, εμείς πα να μην είμες.

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον, κι αν σκωτούμες όλ’ εμείς.
Ίνας Πόντιος κανείτε για να παίρ’ ατόν οπίς!

Όσα σον κόσμον εν τεσά τα άξια παιδία σ’,
Συ απές θα ζεις, κι θ’αποθάν’ς σ’ ποντιακά καρδίας.

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον, κι αν σκωτούμες όλ’ εμείς.
Ίνας Πόντιος κανείτε για να παίρ’ ατόν οπίς!

Πόνος εμόν πάντα σ’εσέν και σ’άλλα τόπ’ αν ζούμαι,
Εσέν απές σο ψόπον μου με το Χριστόν κρατούμαι.

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον, κι όλ’ α χάμες α ση γη.
Ίνας Πόντιος κανείτε να τσαΐζ’ «ο Πόντον ζει»

Понт будет жить (перевод)

Мы все готовы погибнуть за тебя, лежать в сырой земле.
Ты, родина моя, будешь жить, даже если нас уже не будет на свете.

Понт будет жить, Понт будет жить, даже если погибнем мы все!
Даже если останется только один понтиец, наша родина будет свободна!

Пока есть в мире твои достойные дети,
ты всегда будешь жить и не умрешь в сердцах понтийцев!

Понт будет жить, Понт будет жить, даже если погибнем мы все!
Даже если останется только один понтиец, наша родина будет свободна!

Тоска по тебе всегда живет в моем сердце, даже если я сам далеко от тебя;
В душе моей ты стоишь рядом с верой Христовой.

Понт будет жить, Понт будет жить, даже если мы все исчезнем с лица земли!

Даже если останется только один понтиец,
Он будет горомко восклицать «да здравствует Понт!»

Πάντα θυμούμαι και πονώ
Τι Πάτριδας τον τόπον
Ο νουσ’ ειμ’ επέμνεν εκεί
Κι αδά έν το κορμόπομ (δις)

Πατρίδα μ’ ξαν’ πατρίδαμ’
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ’
Κι εκεί την ψυμ’ εφήνα (δις)

Το Πόντο ερωθύμεσα
Τι πατρίδας το χώμα
Ατόσα χρόνε εδέβανε
Κι ενέσπαλα ακόμα (δις)

Πατρίδα μ’ ξαν’ πατρίδαμ’
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ’
Κι εκεί την Ψυμ’ εφήνα (δις)

Σο παρακαθ και μουχαπετ καθα βραδον παρεας
η λυρα παιζ και φαγοποτ με κρομιδ και ελεας

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια
παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σ'ενα γωνια παληκαρ κορη τερη σο ματια
ονειρα και να σπιτικο ντο θα εφταει τα παλατια

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια
παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Σο παρακαθ ουλ εναν ειν οι τουσμαν πα υέυνε
πινε ρακυν και αδερφομεν και γιαν γιαν να χορευνε

Παρακαθια μουχαπετια και ενα τσιζιν σα τερτια
παρακαθια και σεβνταδες να λαρουνταν τα γεραδες

Οχ, ρασοπουλο θα εινουμε
Σα ρασα θα γυριζω
Σα κλαδοπα θα καθουμε
Και θα χελιδονιζω

Ρασοπα σκιζω κι ερχομε
Τα γοναταμ’ κι τσιζνε
Θα παγω και θα ερχουμε
Το καρδοπος θα κλεφτω

Η δυσ’ εφεκεν τα ρασα
Κ’ εκατσε σα καμμενα
Τρυγωναμ’ αφς τα κυρουτκας
Και ελα με τ’ εμενα

Χρυσαγγελος θα ινουμε
Χρυσα φτερα θα φερω
Θα κονευω στ’ εγκαλιοπος
Θα περοσε και φεβω

1. Τα σίλια  χαμοελούν
Κε σο χερ κερίν κρατόυν
Φοτιζνε έναν  μορόν
Φταν ατό χριστιανόν (2 раза)

Η ποπάδες ευλογούνε
Τον πανάγαθον ιμνούνε
Να τρανίν χορίς κακίες
Μακριά ας αδηκίας

Припев

Να φοτής και το μορόν
Να εν άμον τον Χριστόν (2 раза)

2. Ηλοίν άσο παραθίρ
Χούλεν το μορόν τη κιρ
Τη μάνας το λαλασάρ
Τσιτσιακόπον σο παρχάρ (2 раза)

Κε τα σχίματρα ηρχούνε
Τον Θεόν παρακαλούνε
Χρισιμός ση κινονιάς
Το κακόν μη φταί καμίας

Припев

Να φοτής και το μορόν
Να εν άμον τον Χριστόν (2 раза)

3. Το μορόν το μιρομένον
Το μορόν το φοτιμένον
Τού Χριστού ημνιαμένον
Προστατέυ ατόν Θεόν (2 раза)

Τη παπού ονομάν περ
Κε έναν ζώην θα φερ
Αέτς έρχούμε καί ζούμε
Τιν παράδοσι κρατούμε
Καί ευσιά σο μορόν
Να εν άμον τον Χριστόν

Μερ’ εν μανα ο αδερφομ’
Μερ’ εν , μερ επηεν,
Γιαμ κι ζει και γιαμ κι ελεπ,
Και γιαμ κι αφουγκρατε,
Μερ’ εν μανα ο αδερφομ’
Θα ποθανω ασο καημομ’

Θεέμ’ ασην ανατολη
Αγγελος αμον πουλιν
Πως θα φερ μαυρον χαμπερ
Το ιστερ και τ’ απιστερ

Μερ’ εν μανα η πατσιμ’
Μερ’ εν , μερ επηεν,
Η καρδιαμ’ γεραλιν
Και η ψυμ’ ελυεν
Μερ’ εν μανα η πατσιμ’
Άλλο κι κρατεει η ψυμ’

Θεέμ’ ασην ανατολην...

Σουμέλα λεν’ την Παναγιά
Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’εσέναν.

Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σα τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.

Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.

Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.